NAPOMENA:
Ovaj tekst preuzet je iz trećeg, proširenog, dopunjenog i samostalnog autorskog izdanja moje knjige "Božanska revolucija katastrofe" u okviru mojih Sabranih ezoterijskih spisa
Francuski
mislilac Deni de Ružmon, u knjizi „Budućnost je naša stvar“, govori kako
istinski rast (progres) ima program u kome su, između ostalog, zapisani njegovo
iscrpljenje, propadanje i smrt. Tako je sa svim onim što je prirodno ili što
sledi prirodni tok: ono u sebi sadrži mehanizam sopstvenog uništenja. Tako je i
sa samim univerzumom. Protagonisti (pseudo)civilizacijskog globalističkog
nadiranja se ponašaju na način kao da njihovo delo, a ni oni sami, nikada neće
umreti. Naravno, oni savršeno dobro znaju da će svemu, pa i njima, odnosno
njihovom delu doći kraj, ali se ne ponašaju u skladu sa tom činjenicom. Kao da
su na neki način ubeđeni da ta činjenica ne predstavlja ama baš ništa. Kao da
ih se vlastita smrt ne tiče. Kao da su na neki čudnovat način zaštićeni
sopstvenim uspesima. Kao da su naučeni kako je ignorisanje osnovnih životnih
činjenica dobar način za uspešan i ispunjen život.
Paradoks je ključna stavka
pseudocivilizacijskog napretka, tačnije pseudoprogresa. Involucijska
nastrojenost u praksi opravdava se evolucijskim vrednostima, verovanjima i
opredeljenjima u teoriji. Osnovna ideološka (samo)obmana pseudocivilizacijskog
mentaliteta jeste lažni rast; ambiciozna, naivna i nevidnička zamisao stalnog
rasta i progresa. To stvara rogobatne jezičke tvorevine, kada na primer,
ekonomija krene da se umanjuje, onda se to naziva negativnim rastom.
Teži se bezuslovnom, beskompromisnom i beskrupuloznom progresu bez konačnog
cilja. U pitanju je jedan samosvrhovit projekat koji ignoriše degenerativne
težnje i dekadencijske sile, te mogućnosti sopstvenog izopačenja, naposletku i
urušenja. Oni veruju da će nekako iznaći delotvorna rešenja, budući da sebe i
svoje naslednike smatraju razumnim, uzvišenim, boljim i pozvanim. To su
svojevrsni misionari.
Tip kraja istorije ili kraja sveta,
prihvatljiv pseudocivilizacijskom mentalitetu, jesu spektakli poput nuklearne
ili ekološke katastrofe, zatim kataklizmatični zemljotresi, radikalni klimatski
poremećaji, udar ovećeg asteroida, invazija vanzemaljca, iznenadno izbijanje
kakve fatalne pandemije itd. U svakom slučaju reč je o (ne)izvesnim
eventualnostima koje se praktično nameću kao viša sila, gotovo kao sudbina.
Pseudocivilizacijski mentalitet negira pojam sudbine iz ideoloških razloga, ali
mu ta mogućnost savršeno odgovara ukoliko se suoči sa kobnim posledicama svojih
(ne)dela. Havarije i katastrofe nisu eventualnosti, uzgredne štete ljudskog
napretka, koji je navodno predvideo takve usputne neprijatnosti te izračunao
kako će bez obzira na to, sve i dalje biti u redu. Te štete, odnosno incidenti
(poput izlivanja tankera sa naftom u okean), deo su opšte sudbine, karme,
nazovimo to kako god hoćemo, koja je počela da se gomila pred nama čim smo
stvorili uslove za takve i slične eventualnosti (fuzioni reaktor, atomska
bomba, motor sa unutrašnjim sagorevanjem itd). Sudbina, dakle, nije scenario
božanskog proviđenja, već sasvim ostvariv sklop mogućnosti odnosno posledica
ukupnosti naših dela. Pritom, pseudocivilizacijski mentalitet ne čini gotovo
ništa značajno (osim u propagandne svrhe) u cilju sprečavanja izvesne
katastrofe (potaknute sukcesivnim nizom ekoloških i sličnih incidenata), dok na
drugoj strani grčevito traga za nekim čarobnim sredstvom sanacije štete.
Ideološka postavka aktuelnog lažnog
napretka je humanistička, ali i dalje u idejnim koordinatama hrišćanstva.
Krenulo se u izgradnju jednog novog, naprednog društva, ali oslobođenog
apokaliptičke hipoteke hrišćanskog eshatološkog scenarija. Izmenjen je pogled
na svet, prirodu, kosmos, društvo, boga, čoveka, psihu, nauku, seksualnost,
ekonomiju, identitet, društvene i međuljudske odnose. Došlo je do promena u
poimanju stvarnosti, do prevrednovanja mnogih pretpostavki i vrednosti, sve je
krenulo napred u nova geografska, naučna i tehnološka otkrića, u nova
filozofska i politička shvatanja i praksu, u novi (industrijski i urbani) način
života, novi način ratovanja, vladanja, upravljanja, društvenog organizovanja,
obrazovanja, verovanja, poslovanja, ishrane, međuljudskih i međupolnih,
međugeneracijskih i svakojakih drugih odnosa. Ritam ljudskog života i delovanja
je doživeo ubrzanje. Promena je izazivala promenu i to se slavilo. Istorijski
proces naglo je ubrzan. Čovečanstvo je munjevito naraslo, naročito u poslednjih
stotinak godina. Ta kretanja postala su svetska te nametnuta narodima i
civilizacijama širom planete. Isprva se to činilo putem kolonijalizma, danas je
to suptilnija, ali razornija globalizacija. Sutra će to biti galaksizacija, kao
treći stadijum pseudocivilizacijskog nadiranja.
Aktuelni pseudocivilizacijski
agresivni lažni rast pokrenut je od strane zapadnohrišćanskog sveta počev od XV
veka. Za stvaranje pseudocivilizacijskog ambijenta, Julius Evola u knjizi
„Misterija grala i gibelinska tradicija carstva“, naglašava delovanje inicijacijskih
(zapravo pseudoinicijacijskih) društava. On tvrdi kako su se od XVIII veka
pojavile grupe koje su isticale svoj inicijacijski karakter. Istovremeno, te
grupe su u ovoj ili onoj meri učestvovale u revolucionarnim ili reformističkim
delovanjem iluminizma i racionalizma. Neke od tih grupa predstavljale su
nastavak prethodnih organizacija regularnog i tradicionalnog tipa. Evola je u
tom trendu prepoznao involuciju koja se nastavila sve do tačke u kojoj je, zbog
povlačenja prvobitnog pokretačkog načela ovih organizacija, mogla biti
ostvarena, kako on kaže, inverzija polarnosti. To znači da su uticaji drugačije
prirode krenuli da se ubacuju i deluju u strukturama koje su manje ili više
predstavljale leš ili automatsko preživljavanje onoga što su prethodno bile,
koristeći i usmeravajući njihove sile u suprotnom smeru od onog koje su oni
uobičajeno i tradicionalno imali. Evola je primetio osnovne kontradikcije
takvog toka: sa jedne strane preživljavanje simboličkog i inicijacijskog
hijerarhijskog ritualizma, a sa druge usvajanje i primena ideologija koje su
potpuno suprotne onima koje bi se mogle izvući iz bilo koje autentične
inicijacijske doktrine. Za Evolu je taj proces postao očigledan prvenstveno u
modernoj masoneriji.
King George VI by the Grace of God of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland and of Her other Realms and Territories Queen, Head of the Commonwealth, Defender of the Faith
U smislu prethodno rečenog indikativno
je Evolino zapažanje na simboličkoj ravni. On je primetio da je kod masonerije,
u njenom početnom periodu, uočljiva određena uzurpacija kada ona sebi pripisuje
„Ars Regia“. Inicijacija koja je vezana za zanat je upravo ona koja
odgovara trećem staležu (u Indiji je to kasta vajša), odnosno hijerarhijski
nižim slojevima u odnosu na ratničku kastu, kojoj sa pravom odgovara „Ars
Regia“. Evola ističe da je revolucionarna akcija moderne spekulativne
masonerije ista ona koja je minirala civilizaciju drugog staleža, i pripremila,
sa demokratijama, nastupanje trećeg staleža. Evola primećuje, da simbolički,
deluje nezaobilazno komično videti fotografije engleskih kraljeva koji, kao
masonski dostojanstvenici, nose pregače i druge oznake zanatskih cehova. I
zaista, kakav je to kralj koji nosi pregaču zanatlije? Ako su kraljevske
ličnosti dostojanstvenici masonskih organizacija, koje tvrde da su nosioci
kraljevske veštine, zašto je onda njihova ikonografija zanatska a ne kraljevska?
I zašto onda oni u svoje redove primaju osobe niskog roda, nekraljevske i
nearistokratske krvi? Kako je došlo do toga da se u ambijentu inicijacijskog
bratstva, u odnosu jednakosti, kao braća, zajedno nađu i kraljevi i sluge?
Zašto se to uopšte desilo?
Revolucionisani pseudocivilizacijski
duh zapadnohrišćanskog sveta je sa nipodoštavanjem gledao i još uvek gleda na
kulturna dostignuća tzv. Trećeg sveta, ali na isti način i u istu ravan taj duh
niveliše i sopstvene paganske, odnosno hrišćanske korene. Čak i kada ih uzima u
obzir, pomenuta dostignuća i tvorevine bivaju iskrivljena shodno
pseudocivilizacijskim iščašenim merilima koja datoj tvorevini ostavljaju tri
mogućnosti: nadmeno odbacivanje na smetlište istorije; zanimanje u vidu naučnog proučavanja folklora, običaja i verovanja; konceptualno, sinkretizovano stilsko prihvatanje, odnosno duhovna
moda, fetišizacija, vulgarizacija, neopaganizam, etno, New Age.
U „Pobuni protiv modernog sveta“,
Julius Evola kaže da unutra, kao i spolja, više ništa neće biti život, nego će
sve biti konstrukcija. Ugaslo biće zameniće htenje i Ja u svim domenima, kako
to Evola kaže, „u zlokobnom racionalističkom i mehanicističkom podupiranju
mrtvog tela.” On govori dalje o pojavi hiljada postignuća, savladanih prepreka
i ostvarenja novog čoveka, poredeći tu aktivnost sa vrvljenjem crva u procesu
truljenja. On vidi kako se otvara put svim paroksizmima, novatorskim i
ikonoklastičkim manijama, čitavom svetu jedne fundamentalne retorike gde,
zamenivši duh slikom duha, incestuozna bludničenja čoveka u vidu religije,
filozofije, umetnosti, nauke i politike više neće znati za granice. To su
posledice profanizacija iluminatskih doktrina.
 |
| Julius Evola |
Navedene mogućnosti
pseudocivilizacijskog ophođenja prema tradicijskim kulturnim sadržajima imaju i
četvrtu, najperverzniju alternativu, oličenu u simbolizmima tri političke
ideologije pseudocivilizacije, a to je zloupotreba. Kao prvo, setimo se
izopačenog korišćenja drevnog simbola kukastog krsta od strane nacista, koji su
smerali da specijalnom genocidnom eugenikom unište postojeće i stvore novi tip
čoveka na tragu arijevske rase pretpostavljenog zlatnog doba drevne prošlosti.
Zato je nacizam iz istorijske perspektive jedna od varijanti
pseudocivilizacije, varijanta koja je izgubila rat protiv dve druge
alternative. Revolucionarni princip bratstva odgovara ovoj varijanti. Mislim
pre svega na „arijevsko“ bratstvo, posmatrano iz nacističke perspektive, ako
stvari postavimo kroz prizmu tri principa Francuske revolucije: sloboda,
jednakost, bratstvo.
Drugi pseudocivilizacijski ideološki
oblik oličen je u zloupotrebi starog religijsko-magijskog simbola pentagrama
koji je u crvenoj boji stajao na zastavama i pročeljima kapa komunista. Kao da
simbol mikrokosmosa i vladavine Duha nad silama Prirode, odnosno pentagram,
znači upravo to što su komunisti predstavljali i što je trebalo biti cilj
njihovog projekta: svetska proleterska revolucija, diktatura proleterijata,
putem odumiranja suverene države sve do stvaranja svetske komunističke
superdržave. Poput nacizma, komunizam nije imao metasvetsku i metafizičku
orijentaciju već milenarističku projekciju „boljeg sutra“, s obzirom da smo svi
mi koji smo živeli u takvim društvima „gradili“ socijalizam koji, uzgred,
predstavlja prelazni, tranzicioni period ka komunizmu, kada bi naše delo
zadobilo svoj konačni oblik. Bio bi to kraj istorije oličen u komunističkom
svečovečanskom proleterskom raju. Ovoj pseudocivilizacijskoj varijanti odgovara
princip jednakosti.
Treći oblik pseudocivilizacijskog
novog svetskog poretka predstavlja piramida sa svetlećim božanskim okom na
njenom vrhu, ali i beli, američki, odnosno žuti pentagram Evropske unije. Motiv
piramide ukrašava hegemonističku novčanicu na kojoj piše: In God We Trust.
Politeistički simbol drevne civilizacije tu stoji pored slogana koji
podrazumeva vulgarizovanu veru (protestantsku) u monoteističkog Boga. Ova
varijanta svetskog poretka svoje ideološko utemeljenje nalazi u doktrini
liberalizma, dok se praktično temelji na pseudoimperijalističkoj tradiciji
evroameričkog kolonijalizma. Ovaj pseudocivilizacijski oblik podudaran je
načelu slobode kao jednom od tri revolucionarna gesla. U praktičnom smislu to
znači da, ukoliko želi da bude uspešna, ova pseudocivilizacijska varijanta mora
više poraditi na sprovođenju ostala dva revolucionarna principa kojima bi
uravnotežila preteranost (ne)slobode. Tu mislim na načela bratstva (na delu je
mržnja) i jednakosti (na delu je nejednakost u svim mogućim vidovima).
Dakle, možemo povući veze između
određenih ezoterijskih simbola i ideološkog pseudocivilizacijskog poretka:
kukasti krst, odnosno svastika je nacizam; crveni pentagram je socijalizam,
odnosno komunizam; piramida, odnosno trougao podržan belim i žutim pentagramima
je liberalizam, odnosno kapitalizam. Sada mi ne preostaje ništa drugo nego da
uputim misli ka zaključku koji ukazuje na istovetnu nihilističku osnovu
prividno sukobljenih strana. To su tri nihilizma, tri pseudocivilizacijska
modela, tri rasistička pristupa genetskom projektu Novog Čoveka za Novo Doba.
Njihov zajednički izvor takođe može biti izražen još jednim simbolom preuzetim
iz drevne prošlosti, a to je „iluminatski“ krug sa tačkom u središtu.
Neko bi mi mogao zameriti kako povodom
treće pseudocivilizacijske opcije, liberalno-kapitalističke, mogu tvrditi da je
rasistička, kada ona temeljno i gotovo histerično inkriminiše rasizam?
Naposletku, kako mogu tvrditi da ona stremi nekakvim eugeničkim metastazama?
Aktuelni globalni stav koji podstiče mešanje rasa u cilju poboljšanja ljudske
vrste proizvođenjem međurasnih hibrida suštinski je rasistički, jer pojmom i
tehnologijom rase želi da rešava ne samo tekuće, već probleme istorijskog
formata. Ali to je ono što je vidljivo i prisutno u zvaničnom govoru. Ono što
nije toliko očigledno jesu namera i tehnologija genetske modifikacije,
kloniranja i transhumanizma, koje ciljaju na izmenu ljudskog materijala. U
eugeničkoj perspektivi datog pogleda, nema mesta čistim rasama, a u krajnjoj
liniji čistom ljudskom biću. Postojanje ljudskih rasa se ideološki negira. Po
tom gledištu, seksualni rasni ili etnički ekskluzivitet, budući da obavlja
reprodukciju jednog tipa ljudi, u okviru obeležja neke određene rase, nepoželjan
je, čak i nemoralan. Pritom se sam pojam rase odbacuje kao nenaučan i svodi na
kulturu. Nema nikakvih rasnih razlika, samo kulturnih. Protagonisti
globalističkog rasizma će za sebe zadržati svoju genetsku i familijarnu
ekskluzivnost dok će svima ostalima istu tu ekskluzivnost poricati.
Pobednici iz Drugog svetskog rata,
umesto da nastave borbu protiv nacizma u svim njegovim vidovima, oni
nastavljaju Mein Kampf, Hitlerovu borbu protiv stvarnosti. Sa tog stajališta,
tzv. slobodni svet je u borbi protiv nacizma izgubio rat, a čovečanstvu preti
još gori i do sada neviđeni totalitarizam čiji se obrisi danas jasno naslućuju.
Nije svaka monolitnost loša, niti je svaka raznolikost dobra. Vladavina ideja
nije isto što i vladavina samo jedne ideje. Raznovrsnost ideja i njenih
nosilaca jeste osnov za pravedniji poredak od aktuelne ohlokratije, odnosno
vladavine gole moći bez ideja koja promoviše glupe u korist podlih. U vladavini
podlih nema ideja! Ideje osvetljavaju umove ili se osvetljavaju umom. Ništavilo
ne osvetljava niti se može osvetliti.
